‘Mijn energie, waar is dit gebleven? Voordat het woordje kanker mijn leven ging bepalen kon echt alles. Werken, studeren, sporten, de kroeg in.’ Ambassadeur Suzan vertelt hoe zij de periode na de behandelingen ervaren heeft.  ‘Na mijn chemo’s, bestralingen, stamceltransplantatie en alle andere rotzooi kon ik niet eens zelfstandig naar de wc lopen. Ik heb dan wel 21 weken in quarantaine gelegen, een hele zware behandeling moeten ondergaan en 8 dagen op de IC gelegen met complicaties. Maar toen ik na mijn laatste kuur te horen kreeg dat ik thuis verder kon gaan herstellen, werd er geen behandelplan opgesteld: wat te doen na kanker! De artsen adviseerde mij om rustig aan te doen. “Neem voldoende rust.” Kreeg ik vaak te horen. “Werken in de horeca, dat kan je wel vergeten.” Het enige wat ik dacht, sodemieter op, ik ben 23, ik wil helemaal niet rustig aan doen en ik zal jullie allemaal laten zien dat ik het wel kan!’ Vermoeidheid na kanker ‘Nou, daar vergiste ik me aardig in. Ik ben een aantal keer een hele grote muur tegengekomen. Doorzettingsvermogen heb ik wel. Maar de vermoeidheid die ik hier voelde, was niet de vermoeidheid waar een ander het over heeft als er wordt gezegd, “Ja, maar iedereen is toch wel eens moe.” Als mijn lijf moe was, dan kon ik alleen nog maar op de bank liggen.’ Een nieuwe balans ‘De balans opnieuw vinden nadat je kanker hebt “overwonnen” is een nog moeilijker traject. Eigenlijk begint het pas, als de kanker je lichaam weer heeft verlaten. De periode voor je ziek was komt nooit meer terug en hoe ga je daar mee om? Toen ik na een aantal keren opkrabbelen weer de muur tegenkwam, was ik er klaar mee. Er moest iets veranderen in mijn leven, zodat ik weer optimaal kon genieten van alles. Ik ben gaan praten met een maatschappelijk werkster. Zij heeft mij geholpen, mijzelf te accepteren zoals ik nu ben. Ze zei zelfs: “Na alles wat jij hebt meegemaakt, mag je eigenlijk al met pensioen.” Deze zin, blijft mij altijd bij. Als ik doodop op de bank lig, relativeer ik voor mezelf en zeg ik hardop, dat alles wat ik kan en doe, extra is.’ Acceptatie en een andere leefstijl ‘Acceptatie is een van de belangrijkste punten die er nodig is, voordat je een nieuwe balans kan vinden. Zolang je die acceptatie niet hebt, kan je in je hoofd ook niets aanpassen. Dat is super lastig, want hoe kan je nou accepteren dat je ineens anders bent? Je vertrouwt je lichaam niet meer, alles voelt anders. Jij hebt stilgestaan, de rest van de wereld niet. Ook ben ik een aantal jaar geleden, na de gesprekken met haar, begonnen met een gezondere leefstijl. Beter op mijn voeding letten, bewegen, rust nemen voor ik eigenlijk al teveel heb gedaan.Ik merk dat dit voor mij heel goed werkt en wil dit graag de wereld insturen. Omdat ik denk, dat als we dit vanaf dag 1 dat we te maken krijgen met kanker al omarmen, de reis tijdens en na kanker misschien wel fijner is voor je lijf.’ Twee keer leven  “Je leeft maar één keer!” Als ik dat zeg, dan besef ik me maar al te goed, dat ik eigenlijk al voor een tweede keer leef. Elke dag is er wel een moment dat ik mij realiseer dat het een groot cadeau is en dat ik daar heel zuinig op moet zijn. Dus een reminder dat ik goed voor mezelf moet zorgen zodat ik uit de energie die ik heb, ook alles kan halen!’ Geschreven door onze ambassadeur Suzan Koenis-Bruggeman Foto: privébeeld Suzan