Begin april 2021 trok ik met mijn huisgenoten een fles champagne open. Ik had ontslag genomen, omdat ik voor mezelf verder wou. Alles was geregeld, mijn bedrijf staat ingeschreven en het contract voor een prachtige, stabiele opdracht is net getekend. Op net 26 jarige leeftijd ziet de toekomst er schoon uit. Toch ging dit alles niet door.
Niet veel later, op Koningsdag, werd ik namelijk wakker en kon ik mijn linkerarm en been niet meer bewegen. Terwijl ik eigenlijk zou gaan fietsen met mijn vrienden.
“Ik kom niet meer, ik kan me niet bewegen” stuur ik.
“Oh, vast paralyse d’amour” antwoordt iemand.
“Ga je even naar de huisarts vriend?” zegt een ander.
Later op de dag lig ik, na een MRI, in het SFG met mijn ouders en zus om het bed. Een neuroloog komt binnen en spreekt de smerigste woorden uit die ik in mijn leven gehoord heb. De scan was minder schoon dan mijn beoogde toekomst:
“Sorry, je hebt een kwaadaardige hersentumor.”
Ironisch, voor iedereen was het feest en gaat het leven door. Voor mij staat het in één onvoorziene klap stil (gelukkig niet stop!).
Mijn behandeling omvatte een 10 uur durende hersenoperatie, 33 bestralingen in mijn hersenen en 12 chemokuren. Momenteel herpak ik me geleidelijk en kan ik mezelf opnieuw uitvinden en me richten op de vragen die met de onzekerheid van mijn diagnose gepaard gaan; Kan ik nog kinderen krijgen? Wat doet dit voor mijn carrière?
Sinds kort ben ik ambassadeur van de AYA Jong & Kanker Foundation en zet ik me in om het leven van AYA’s dragelijker te maken. Zodat zij de juiste zorg kunnen krijgen en ook kunnen omgaan met lotgenoten van dezelfde leeftijd. Zorg gericht op de tumoren, maar ook op het leven eromheen (zoals een psycholoog of revalidatiearts). Want dat scheelt ontzettend in de gezondheid, niet alleen fysiek maar ook mentaal.
Niet veel later, op Koningsdag, werd ik namelijk wakker en kon ik mijn linkerarm en been niet meer bewegen.
Een kleine gift, of een grote gift, eenmalig of regelmatig, elke steun is belangrijk.