Blog Caroline Schrijft: Februari – kinderwens

Iedere maand schrijft Caroline Kramer-Bil over haar eigen ervaringen tijdens haar behandelingen tegen kanker. Zij wordt tijdens haar zwangerschap in 2021 geconfronteerd met Klassiek Hodgkinlymfoom, Hiervan geneest zij, maar in 2023 gaat het weer mis. 

Een AYA is iemand in de leeftijd van 18 tot 40 jaar. Een leeftijdscategorie waarin op veel vlakken in het leven grootse stappen worden gemaakt. Één daarvan is het wel of niet krijgen van kinderen. Sommige mensen weten al heel jong dat ze heel graag of juist helemaal geen kinderen willen. Anderen laten het meer op zijn beloop. Maar zodra het woord kanker valt, is het gedaan met dat ‘op zijn beloop laten.’ Want met de diagnose, komt daar vrijwel direct de vraag over een kinderwens achteraan. Of je even snel wil beslissen of je aan vruchtbaarheidsbehoud wil doen. Of je even binnen enkele weken wil beslissen hoe je de rest van je leven eigenlijk voor je ziet. Terwijl je net te horen hebt gekregen dat de ‘rest van je leven’ op losse schroeven is komen te staan. Vele behandelingen tegen kanker hebben gevolgen voor de vruchtbaarheid. En als je een poging wil doen die vruchtbaarheid te behouden, dan moet dat dus vóór die behandelingen. Verder totaal geen druk, dat snap je.

In mijn geval lag die vraag over vruchtbaarheid nog wat extra ingewikkeld. Ik was namelijk 6 weken voor mijn diagnose voor het eerst moeder geworden van een prachtig meisje. Het feit dat ik nu echt moeder was, was nog maar amper tot me door gedrongen. En cynisch genoeg, waren we heel moeilijk zwanger geraakt. Uiteindelijk zijn er vele ziekenhuisbezoekjes voor nodig geweest, om onze droom uit te laten komen. Een droom die niet voor iedereen uitkomt, dat besef ik me maar al te goed.

Toen onze dochter net was geboren riep ik, nooit meer ziekenhuis! Nooit meer zoveel hormonen spuiten en al die controles! We zijn gezegend met deze dochter en daar laten we het bij. Maar ik had toen gemakkelijk praten. Ik zei toen wel ‘nooit meer,’ maar als ik me een aantal jaren later had bedacht, hadden we mogelijk nog een poging kunnen doen. Echter, meteen na mijn diagnose, was die beslissing ineens niet meer zo vrijblijvend. Als ik toen niets aan vruchtbaarheidsbehoud zou doen, was dat hoogstwaarschijnlijk een beslissing voor de rest van ons leven. Uiteindelijk hebben we besloten om er niks mee te doen en zo snel mogelijk met de chemokuren te starten. Zo kort na mijn bevalling voelde dat voor mij als de enige juiste keuze.

Toch bleef die beslissing later rondspoken in mijn hoofd. En er was immers nog een kleine kans dat ik toch vruchtbaar was gebleven ondanks de chemokuren. Maar kort na het afronden van mijn eerste chemokuren kreeg ik al overgangsklachten. En de diagnose vervroegde overgang werd ook door de gynaecoloog vastgesteld. Dat blijft harde realiteit. Zeker omdat ik in een leeftijdscategorie zit waarin er altijd wel íemand in mijn omgeving zwanger is. Zij wel, denk ik dan. En misschien ben ik dan niet eens jaloers op het feit dat ze zwanger zijn. Maar vooral op het feit dat zij nog onbezorgd in het leven staan. Want dat is wat het leven is als je niet ernstig ziek bent, onbezorgd.

Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.

Liefs, Caroline