Ambassadeur Jolanda Althuis – Bekenkamp

Mijn naam is Jolanda Althuis – Bekenkamp (38), ambassadeur van de AYA ‘Jong & Kanker’ Foundation.

Eind april 2019 fietste ik voor de tweede keer naar de huisarts. Mijn dochter was destijds 9 maanden oud en mijn zoon 3 jaar. We hadden een druk en actief sociaal leven. We genoten van ons leven.

Maar toen veranderde alles. Ik zag een knobbeltje onder mijn oksel en voelde er een paar bij mijn borst. Dit keer liet ik mij niet wegsturen met een verhaal dat het aan de hormonen zou liggen door borstvoeding. Dit keer was ik vastberaden, het voelde niet goed.

De dag erna zat ik op de mammapoli in het Martiniziekenhuis te Groningen. Ik mocht na de onderzoeken wachten in de wachtkamer. Die uren zal ik nooit vergeten. De angst, de zorgen, de zenuwen. Mijn leven tot dan toe flitste aan me voorbij. Ik leefde altijd met de gedachte, het eeuwige leven te hebben. Maar vanaf toen trok ik die gedachte in twijfel.

Een paar uur later mocht ik meekomen met twee witte jassen. Toen wist ik het al.. het is mis!

Diagnose: triple negatieve borstkanker met uitzaaiingen in de lymfeklieren.

Vanaf dat moment zakte de aarde onder mij vandaan. Als eerste dacht ik aan mijn twee jonge kinderen en mijn man. Ik heb op dat moment net een nieuwe baan, die per direct stopt. Wat volgde was een lang en zwaar traject van behandelingen.

Ik weet nu dat ik ontzettend goed ben in overleven. Het moeilijkste in de ziekteperiode vond ik het lijden van mijn man en kinderen. Hoe kon ik mijn kinderen beste betrekken bij het proces? Voor mijzelf kwam het dieptepunt pas toen ik uitbehandeld was. De Jolanda van voor de kanker was er niet meer. De Jolanda van na de kanker moest ik nog leren kennen. Ik had geen baan meer en wist niet of iemand me ooit nog zou willen aannemen. Ik had veel lichamelijke en geestelijke uitdagingen, zoals extreme vermoeidheid, depressieve gevoelens, functiebeperking door mijn oedeemhand en -arm, mijn conditie was achteruit gegaan. Hierdoor kon ik geen volledige zorg meer dragen voor mijn kinderen. Ik zag de wereld doorgaan, maar ikzelf stond stil voor mijn gevoel.

Gelukkig had ik de vreugde van mijn kinderen, de steun van lieve familie, vrienden en anderen uit mijn omgeving. De liefde voor mijn kunst. Al die dingen die mij motiveerden om het leven met al zijn mogelijkheden weer aan te pakken. Daarnaast is er bij mij een sterke behoefte ontstaan om mij in te zetten voor mijn lotgenoten.

AYA’s waar meer zorg en aandacht voor moet komen! Ik werd ambassadeur voor de AYA Foundation. Mijn ziekenhuis is kort geleden aangesloten bij het AYA-Zorgnetwerk. Daar ben ik ontzettend trots op.