Ambassadeur Joris Krouwels

Mijn naam is Joris Krouwels (32), ambassadeur AYA ‘Jong & Kanker’ Foundation.

In 2015 ben ik met paracetamol naar huis gestuurd door mijn huisarts. “Spanningshoofdpijn. Of stress. Rust maar eens goed uit. Wel echt doen hè?”

Pas twee weken later onderzocht hij het bobbeltje op m’n borst; ik viel toch nog zonder reden flauw. Het onderzoek werd een foto. De foto werd een CT-scan. Diagnose: Lymfeklierkanker, een paar meter van het eindstation. De tumoren in mijn hals drukte bijna mijn aderen dicht, dat verklaarde het dus waarom ik flauw viel.

Ik was niet blij met de diagnose, wel een beetje opgelucht. Als je 25 jaar bent hoor je niet zomaar flauw te vallen of negen uur slaap nodig te hebben, om alsnog de hele dag moe te zijn. Ik werd in ieder geval futloos, seksloos (en dus later haarloos) om een héle goede reden.

“Kom maar op met die chemo’s, mij krijg je er niet zomaar onder!”

Twee jaar later werd ik ambassadeur van AYA ‘Jong & Kanker’. Ik wou dat ik met hem kon praten. Met de kale Joris van zeven jaar terug.

Iedere dag krijgen 10 jongvolwassenen de diagnose kanker. Het overgrote deel van de jongvolwassenen met kanker – de AYA’s – overleeft hun ziekte en behandeling. Toch is de hele wereld rond ‘kanker’ gefixeerd op de dood. Chemokuren en chemokaters zijn vreselijk, begrijp mij niet verkeerd. Maar mijn zwaarste tijd? Dat was de korte depressie ná mijn behandeling.

Je wereld staat stil door de diagnose: kanker. Compleet. Alles om te overleven. Terwijl het grote wiel van het leven op 25 jarige leeftijd in zijn aller, aller, allerhoogste versnelling zit. Op elk vlak. Kanker kreeg mij er inderdaad niet onder, maar mijn grote wiel stond stil; studie.. werk.. liefde.. toekomst? Ik had de kortzichtige luxe daar een jaar niet over na te hoeven denken. Het duurde lang voordat ik weer met focus de draad kon oppikken. Het kost meer kracht dan je denkt, om zo’n groot wiel weer in beweging te krijgen. Kracht die ik niet had, na de strijd om mijn leven.

Ik ben geen bijzonder persoon, maar ik heb wel iets bijzonders meegemaakt. Ik wou dat ik kon praten, met die kale Joris van zeven jaar terug. Dat gaat (gelukkig) niet meer.

Daarom ben ik een gemotiveerde ambassadeur voor de AYA Foundation; om ons verhaal te laten zien en te laten horen. Want AYA’s hebben vaak niet de hulp nodig bij het bestrijden van hun ziekte, als wel bij alles wat erbij komt kijken in hun jongvolwassen leven; wat misschien wel de meeste bizarre periode is om kanker te krijgen.