Blog Caroline Schrijft: Het stemmetje in je hoofd

Iedere maand schrijft Caroline Kramer-Bil over haar eigen ervaringen tijdens haar behandelingen tegen kanker. Zij wordt tijdens haar zwangerschap in 2021 geconfronteerd met Klassiek Hodgkinlymfoom, Hiervan geneest zij, maar in 2023 gaat het weer mis. 

Grappig is het eigenlijk, dat de kijk die omstanders op mij hebben totaal anders is dan die ik op mezelf heb. Ik heb een omstander nog nooit horen zeggen dat ik het maar matig doe. Dat ik me wel wat meer mag inzetten op sommige vlakken. Of dat ik het allemaal maar wat laat gebeuren in plaats van zelf het initiatief te nemen. En toch zijn dat dingen die ik regelmatig tegen mezelf zeg. Of in ieder geval, mezelf afvraag.  

Zou ik meer moeten sporten? Gezonder moeten eten? Meer moeten rusten? Heb ik het misschien aan mezelf te wijten dat ik nog niet sterker ben? Deze gedachtes worden soms gevoed door social media. Influencers die breed uitmeten hoe ze het heft in eigen hand hebben genomen toen ze ziek bleken te zijn. Zes keer per week trainen, alleen nog maar groente en fruit eten en al helemaal nooit meer suiker. Een dikke middelvinger naar de ziekte.  

En wat doe ik? Ik nam mezelf voor om te blijven sporten gedurende de behandelingen. Maar was uiteindelijk zo beroerd dat dit niet lukte. Een slap excuus? Ik nam mezelf voor om zo gezond mogelijk te eten. Maar er was maar weinig waar ik niet misselijk van werd, dus at ik toch een paar koekjes of een bakje chips. En ja, ook suiker. Want ondanks het ziek zijn mocht ik van mezelf af en toe genieten van wat lekkers. Waar is die ruggengraat gebleven? Regelmatig voel ik me schuldig over dit soort keuzes. Hoe haal je het in je hoofd om er niet 100% voor te gaan? Je had het jezelf nog wel zo voorgenomen! En anderen kunnen het toch ook?! 

Maar blijkbaar ben ik als patiënt ook maar gewoon mens. En misschien zou ik toch eens wat meer moeten geloven in de opmerkingen van omstanders. Dat ik het goed doe. Dat ik trots mag zijn. Enkel om het feit dat dit me is overkomen en ik nog rechtop sta. Dat ik het weer heb doorstaan. Dat het op sommige dagen ook niets meer was dan dat, maar dat dat oké is. Dat het nodig is om ook gewoon nog een beetje te leven. Zonder jezelf de hele tijd restricties op te leggen.  

Dus bij deze, aan mezelf, en voor een ieder die deze rottige ziekte moet doormaken: het is goed zoals je het doet! Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.

Liefs, Caroline