Blog Caroline Schrijft: Maart – Verbinding

Iedere maand schrijft Caroline Kramer-Bil over haar eigen ervaringen tijdens haar behandelingen tegen kanker. Zij wordt tijdens haar zwangerschap in 2021 geconfronteerd met Klassiek Hodgkinlymfoom, Hiervan geneest zij, maar in 2023 gaat het weer mis. 

Verbinding 

Sinds ik ziek ben geworden, ben ik op veel vlakken de verbinding kwijtgeraakt. De verbinding met mezelf, met de mensen om me heen en met het leven. De eerste keer dat ik dat ervoer, was toen ik mijn eerste chemotraject had afgerond. Tot die tijd zit je gevoelsmatig in een trein waar je niet uit kunt stappen. Je moet mee totdat hij tot stilstand komt. Zolang je erin zit, staan je gevoelens en emoties op de achtergrond. Eenmaal klaar met het actieve deel van de behandeling, is het zoeken naar een nieuwe balans. Een nieuwe manier om het leven vorm te geven. Maar wat wil ik eigenlijk? Ik merkte dat ik dat niet goed meer wist. De verbinding met mezelf was ik kwijt. Mijn hoofd en lijf waren niet meer wat het geweest was, mijn ambities niet meer dezelfde als voorheen.  

Ik had verwacht dat wanneer de behandelingen klaar waren, ik voor altijd dansend door het leven zou gaan. Zó blij dat de chemo erop zat. Alles kon daar toch alleen maar beter worden?! Maar dat is niet hoe het leven gaat. Het leven zelf bleek in de tussentijd weinig veranderd, alleen ik voelde de verbinding niet meer. In wat voor rat-race zitten we eigenlijk met z’n allen? Onszelf gek te maken met altijd maar meer en beter te willen. Te denken dat ons leven maakbaar is. Wilde ik daar nog wel aan meedoen? Het voelde als het uitgelezen moment om het roer helemaal om te gooien. Alleen wanneer het voelt alsof je midden op de grote oceaan dobbert heb je geen idee in welke richting dat roer zou moeten.  

Op feestjes en verjaardagen merkte ik het ook aan mezelf. Allemaal leuk en gezellig, maar ik voelde het niet meer. De gesprekken gingen bij me langs. Mijn leven had stilgestaan en dat van anderen raasde maar door. Dat van mij voelde alsof het een andere dimensie had gekregen. Bij alle oppervlakkige onderwerpen krijg ik allemaal extra gedachtes in mijn hoofd. Mensen die vertellen over hun plannen waarbij ik me afvraag hoe ze dat vol gaan houden als ze ineens ziek blijken te zijn. Of ze zich wel beseffen hoe fragiel het leven eigenlijk is. Ik mis de lichtheid van het leven soms.  

Maar de verbinding moet ook hervonden worden op andere vlakken. Bijvoorbeeld die met je partner. Het is niet niks als je jong bent en dan ineens verzorgd moet worden door je geliefde. Als je partner ineens in alles rekening met jou moet houden. Je bij van alles hulp moet vragen. Als daarmee het evenwicht dat er altijd was, verdwijnt. Ook daarin moet je zien verbonden te blijven.  

Met een kanker diagnose schudt je hele leven op z’n grondvesten. De verbinding die je daarmee op vele vlakken verliest, kan je heel eenzaam maken.  

Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.

Liefs, Caroline