Iedere maand schrijft Caroline Kramer-Bil over haar eigen ervaringen tijdens haar behandelingen tegen kanker. Zij wordt tijdens haar zwangerschap in 2021 geconfronteerd met Klassiek Hodgkinlymfoom, Hiervan geneest zij, maar in 2023 gaat het weer mis.
Deze maand heb ik moeite om de woorden op papier te krijgen. Waar het me meestal redelijk gemakkelijk afgaat, is dat nu niet het geval. En ik weet wel waarom.
Om te schrijven moet ik namelijk rust in mijn hoofd hebben. En die rust is er deze weken niet. Over een paar dagen staat namelijk mijn scan op de planning. Een scan die niet alleen met koeienletters in mijn agenda staat, maar ook in mijn hoofd.
Iedere dag denk ik er meerdere keren aan. Niet zozeer aan de uitslag, maar aan de praktische dingen. Over hoeveel dagen het zo ver is, hoe laat ik er moet zijn en dat ik niet moet vergeten de ochtend van te voren nuchter te blijven. Aan dat laatste heb ik een grote hekel. Ze zouden moeten verbieden dat je pas om half twee ’s middags door de scan gaat en daardoor pas na tweeën aan je eerste boterham van die dag zit. Planning technisch is het natuurlijk niet haalbaar dat iedereen ’s morgens om 9 uur aan de beurt is. Maar toch, half twee ’s middags zouden ze moeten verbieden.
Maar ik hoor jullie denken en jullie hebben ook helemaal gelijk. Al die praktische zaken zijn natuurlijk niet zo spannend. Ik denk alleen dat ik mezelf daar lekker mee voor de gek houd. Aan de uitslag denken is namelijk te eng. Dus voor het gemak denk ik daar maar niet aan. De afgelopen jaren, met al zijn behandelingen, is een periode die diepe sporen heeft nagelaten. De vele chemo’s waar ik zo enorm ziek van ben geweest.
De gedachte dat het risico bestaat dat ik daar ooit weer doorheen moet, is onacceptabel. Terwijl ik dit schrijf voel ik mijn maag ineen krimpen. Natuurlijk gaan we er vanuit dat het nooit weer nodig is. En ik hoop dat er een moment komt dat ik daar op durf te vertrouwen. Dat ik weer zowel voor- als achteruit kan kijken. Nu leef ik vooral angstvallig in het moment, omdat voor- en achteruit kijken te eng is.
Ik betrap mezelf erop dat ik hiermee in herhaling val. Want in meerdere blogs komt dit onderwerp naar voren. Maar ik denk dat deze angst voor de meeste lotgenoten wel herkenbaar is. En het is een proces dat door omstanders vaak niet volledig wordt begrepen. – De behandelingen waren nu eenmaal nodig, en, zeker na een positieve uitkomst, is het vooral blij zijn dat je er nog bent en genieten van iedere dag?! – Voor de meeste ex-patiënten gaat er een lang verwerkingsproces aan vooraf voordat ze volgens dit motto verder kunnen leven.
Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.
Liefs, Caroline
De gedachte dat het risico bestaat dat ik daar ooit weer doorheen moet, is onacceptabel. Terwijl ik dit schrijf voel ik mijn maag ineen krimpen.
Caroline Kramer-Bil
Een kleine gift, of een grote gift, eenmalig of regelmatig, elke steun is belangrijk.