Blog Caroline Schrijft: September – Restschade

Iedere maand schrijft Caroline Kramer-Bil over haar eigen ervaringen tijdens haar behandelingen tegen kanker. Zij wordt tijdens haar zwangerschap in 2021 geconfronteerd met Klassiek Hodgkinlymfoom, Hiervan geneest zij, maar in 2023 gaat het weer mis. 

Gelukkig ben je nog jong! Dan is je lijf nog sterk en veerkrachtig! Is een veel gemaakte denkfout als het om jonge kankerpatiënten gaat. Natuurlijk zit er een kern van waarheid in. Maar het jong zijn heeft ook een hele grote keerzijde. En dat is dat je nog een leven lang moet dealen met alle restschade van je behandelingen.

Een tijdje geleden was ik mijn kasten aan het opruimen. Ik kwam het ene na het andere hulpmiddel tegen dat ik nodig heb gehad sinds mijn behandelingen. Een douchekrukje, mijn haarwerk, mijn polsbraces voor het carpaal tunnelsyndroom, mijn enkel-voet-orthese die ik nodig had voor mijn klapvoet. Allemaal problemen die waren ontstaan door de chemo. Gelukkig zijn de meeste in verloop van tijd weer (deels) hersteld. Maar het geeft wel aan dat er zwaar geschut is ingezet om de kanker aan te vallen. En dan ook nog voor ‘niks’, want een jaar later was de ziekte weer terug.

Ook mijn medicijnkastje is een dagelijkse herinnering aan de schade die mijn lijf is toegebracht. Pleisters en pillen om de hormonen aan te vullen die ik tekort kom door de vervroegde overgang. De chemo heeft mijn eierstokken de nek om gedraaid. Schildklier tabletjes omdat de immunotherapie mijn schildklier het zwijgen heeft opgelegd. Allemaal hulpmiddelen waarvan ik blij ben dat ze tegenwoordig bestaan. Maar eerlijk is eerlijk, ik was er liever niet levenslang van afhankelijk geweest.

Zo gaan ze in de toekomst mijn hart goed in de gaten houden, omdat de zware chemo’s die ik gehad heb, grote kans op hartschade geven. Door diezelfde chemo heb ik ook een grotere kans dat ik in de toekomst nog een andere kankersoort ontwikkel. En is de kans groot dat ik altijd snel vermoeid zal blijven.

Natuurlijk, op goede dagen denk ik vooral aan hoe blij ik ben dat ik er nog ben. En dat ik er vurig op hoop dat mijn huidige behandeling er wel voor zorgt dat de ziekte voor altijd weg gaat blijven. Maar soms is het ook gewoon confronterend hoeveel schade je lijf en hoofd is aangedaan om hier nog te zijn. En dat je geen enkele garantie krijgt dat je nu ‘nog lang en gelukkig gaat leven’.

Dus als je iemand treft die jong is en kanker heeft of heeft gehad, laat dit verhaal dan nog even door je hoofd gaan. En vraag 5, 10 en 20 jaar na het einde van de behandeling nog steeds hoe het met iemand gaat. Want de kans is bijna 100%, dat de restschade nog een grote rol speelt.

Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.

Liefs, Caroline