Blog Suus talks: gezin

Iedere maand schrijft ambassadeur Suzan Koenis over het thema van de maand. Dit doet zij vanuit haar persoonlijke ervaring, omdat zij op 22 jarige leeftijd acute leukemie kreeg.

‘Een ode aan mijn familie en vrienden, die mij bijstonden tijdens mijn ziekteproces!’

Kanker is kut, dat weten we allemaal. Of je het nou zelf hebt of hebt gehad, of iemand uit je familie of vriendenkring. Het blijft kanker. We staan machteloos en moeten de controle aan de artsen en het lot geven.

In mijn beleving had ik nog een soort van controle, want mijn lijf moest het doen, dus ergens had ik nog een klein beetje het gevoel dat ik iets kon doen, mijn familie niet. Die stond machteloos toe te kijken hoe hun dochter en zusje ziek was en zieker werd. Elke dag waren mijn ouders er. Mijn zus, broertje en zwager zoveel als ze konden. Ze stonden dag en nacht voor mij klaar. Ook mijn vriendinnetjes waren er voor mij.

Elke dag moest ik weer huilen als ze vertrokken, ik zag de pijn in hun ogen. Het verdriet dat zij dag en nacht bij zich droegen. Zij moesten mij achterlaten, ze liepen door de eerste deur en keken nog een keer achterom. Een dikke hand kus, hevig zwaaiend liepen ze weg door de sluis naar buiten. Nog een keer omkijkend en dan verdwenen ze uit beeld. Niet wetende wat er de volgende dag weer te wachten stond. Ik voelde hun machteloosheid en daar voelde ik mij weer machteloos over. Ik was blij dat ik niet in hun schoenen stond.

Zij reden 21 weken lang op en neer naar Nijmegen. Dat is ruim 50 minuten heen en 50 minuten terug voor ze. Hele dagen naast mijn bed, spelletjes spelen, boeken lezen, tv kijken. Lachen, huilen, boos zijn en ook heel blij. Als ik doodziek was en alleen maar kon spugen en slapen. Als ik soms niet zo lief was. Op de IC, dag en nacht bewaken, ze zijn geen moment van mijn zijde geweken.

Na het werk, in de file, zodat ze een uurtje, 2 uurtjes soms langer bij mij konden zijn. En dan weer het afscheid.

Mijn zus en broertje mochten de nacht voor mijn verjaardag bij mij op mijn kamer slapen. Op 31 december waren zij bij mij om samen te ontbijten en een taartje te eten. Wat een feest! ’s Avonds kwamen mijn moeder en een vriendinnetje bij mij oud en nieuw vieren. Op de bovenste verdieping van het ziekenhuis keken we over de stad waar het vuurwerk alle kanten op vloog. Zij kozen ervoor om bij mij te zijn.

Het eerste wat mijn broertje zei, toen wij hoorde dat ik leukemie had, was dat hij de stamceldonor wilde zijn. Na een bloedtest, die mijn zus en broertje zonder enige twijfel deden, bleek dat mijn broertje echt de donor zou kunnen zijn. Hij moest heel veel heftige testen doorstaan, om er uiteindelijk achter te komen dat het een 100% match was! Wat fantastisch nieuws. Hij twijfelde geen seconde om het te doen.

Op 27 maart ging hij, nadat hij hele zware dagen thuis had gehad, door alle medicatie die hij moest slikken, 5 uur lang aan 2 infusen om zijn stamcellen af te staan. Hij mocht niet bewegen, zijn bloed werd gefilterd en alle stamcellen werden opgevangen. Ik was er niet bij, ik kon hem niet steunen, niets voor hem doen, terwijl hij dit voor mij deed!

Op 28 maart kreeg ik ze in het bijzijn van mijn familie toegediend. Mijn broertje zat naast mij, onze handen ineen, want wij deden dit samen!

Ik ben genezen dankzij mijn broertje. Ik kan met geen pen beschrijven hoe dankbaar en onwijs trots ik ben dat hij dit voor mij wilde doen.

3 jaar later leerde ik Erwin kennen. Hij werd deel van mijn familie en ik kon hem alleen maar vertellen hoe het was geweest. Ik wilde hem al snel vertellen, dat ik hem uit mijzelf geen gezin kon geven, dus als hij heel graag kinderen wilde, toch echt een andere vriendin moest vinden. Gelukkig koos hij voor mij.

Een aantal jaren later begon het toch te kriebelen, dat gezinnetje wilden we misschien toch wel heel graag. Na lang wikken en wegen hebben wij mijn zus gevraagd of zij haar eicellen wilde doneren zodat wij misschien wel een kindje op de wereld mochten zetten. Ook zij twijfelde geen moment. Na een heftig ivf traject kon zij haar eicellen doneren. Wat een wonder is dat. Mijn eigen zus, die mij wil helpen moeder te worden. Ook hier zijn geen woorden voor! Mijn broertje redt mijn leven, mijn zus schenkt mij een leven.

Helaas is het niet gelukt, maar wij zijn evengoed een gezinnetje. Wij hebben 2 heerlijke honden die wij beschouwen als onze kindjes.

Het belangrijkste is, dat je het als familie, vrienden, samen doet. Je staat er niet alleen voor. Niet tijdens behandeling en ook niet na behandeling. Kanker heb je samen. Vraag bij elkaar hoe het gaat en wat iemand nodig heeft.

Denk aan elkaar en pak elkaar stevig vast!

Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.

Tot snel!
Liefs, Suus