Blog Suus talks: liefde & relatie

Iedere maand schrijft ambassadeur Suzan Koenis over het thema van de maand. Dit doet zij vanuit haar persoonlijke ervaring, omdat zij op 22 jarige leeftijd acute leukemie kreeg.

“Hallo, ik ben Suus en ik heb kanker gehad.” Nee, dit is niet hoe ik me wil voorstellen. Ik lig in het ziekenhuisbed, mijn beste vriendin zit in een grote, comfortabele stoel naar me te kijken. Samen lachen we over hoe ik me in de toekomst zou kunnen voorstellen aan een potentiële date, als die er ooit komt.

Elf jaar geleden, als ik eraan denk, lijkt het soms alsof het niet mijn leven is waar ik het over heb. Toch is het zo, op 22-jarige leeftijd kreeg ik te horen dat ik acute leukemie had. Van de ene op de andere dag lag ik in quarantaine in het ziekenhuis van Nijmegen en moest ik strijden tegen kanker.

Na de behandelingen mocht ik naar huis om te herstellen. Ik was veranderd, in plaats van mijn volle krullenbos droeg ik nu een blonde, steile pruik. Mijn lichaam moest alles opnieuw leren, zowel fysiek als mentaal. Ik moest opnieuw vertrouwen krijgen in mijn lichaam, mezelf weer mooi vinden en omgaan met dingen die ik op dat moment nog niet aankon.

Ik heb altijd geleerd dat je eerst van jezelf moet houden voordat iemand anders van je kan houden. Dit is moeilijk als je leven opeens op zijn kop staat, je jezelf niet herkent en je eerst moet leren omgaan met je nieuwe ik. Mijn gedachten waren: zal iemand me ooit leuk vinden, met mijn littekens en rugzak? Hoe zal mijn toekomstige partner reageren en wanneer kan ik hem vertellen dat ik door de behandelingen geen kinderen meer kan krijgen? Zal hij me dan nog wel willen? Zal hij begrijpen wat ik heb meegemaakt? Dit zijn dingen waar ik nooit over heb nagedacht voordat kanker in mijn leven kwam.

Toen ik mijn partner leerde kennen, vond ik het gelukkig niet moeilijk. Ik ben een open boek, zeg wat er op mijn hart ligt en kan redelijk goed verwoorden wat er in me omgaat. Ik vertelde hem in ons eerste gesprek al direct dat ik ziek was geweest, dat ik genezen ben en dankbaar ben voor mijn leven. Ik was blij dat het eruit was, want ik hou niet van geheimen. Hij reageerde anders dan ik verwacht had. Hij was lief, geïnteresseerd en ook wel terughoudend.

Tijdens mijn ziekteperiode maakte ik samen met de vader van een vriendin (hij is fotograaf) een fotoboek. Het bevatte foto’s van mij in het ziekenhuis, thuis, met en zonder pruik, gezond en ziek, en stukjes tekst uit mijn blogs. Ik liet het fotoboek snel na onze eerste date zien en we bekeken het samen. Zijn reactie was intens. Hij stelde veel vragen, we moesten beiden huilen en hij vroeg me om één ding: om hem altijd alles te vertellen, maar ook om te beseffen dat hij sommige dingen niet aankon om te weten.

Wat ik fijn vond, was dat mijn verleden nu tastbaar was. Het fotoboek helpt me om het te visualiseren en ik kan mensen die me voor 2013 niet kenden, meenemen in dit deel van mijn leven, of het nu mijn partner, vrienden, nieuwe familie of collega’s zijn.

Relaties vind ik belangrijk en daarbinnen is het voor mij ook belangrijk om open en eerlijk te zijn, zonder schaamte of ongemak te voelen als het gaat om mijn diepste angsten, gevoelens en verlangens.

Door wat ik heb meegemaakt, weet ik wat ik kan verliezen. Dit speelt een rol in mijn relaties met mijn partner, familie en vrienden. De angst om iets of iemand kwijt te raken, of ziek te worden, kan leiden tot paniekaanvallen. Ik ben emotioneler geworden en probeer elke dag, of in ieder geval een moment van de dag, te genieten, door bijvoorbeeld te wandelen met onze honden, een nieuwe prestatie te behalen tijdens het sporten, te lachen om iets grappigs dat ik vertel, of door de ondergaande zon vanaf ons balkon te bekijken.

Ik snap dat het niet voor iedereen gemakkelijk is om over gevoelens te praten. Sommigen kunnen bang zijn om te delen omdat ze anders bekeken worden, of omdat ze niet gezien willen worden als ‘de persoon met kanker’ of ‘degene die kanker heeft gehad’. Ik denk dat als we het bespreekbaar maken, de problemen waar we tegenaan lopen, je herkenning en erkenning krijgt, waardoor je je misschien minder alleen voelt, of het minder erg is als iemand je niet goed begrijpt. Want het werkt echt zo, je weet pas wat het is als je het zelf hebt meegemaakt.

Ik ben niet meer dezelfde, eigenlijk ben ik een verbeterde versie van mijzelf geworden. Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.

Vanaf vandaag zal ik elke tweede woensdag van de maand over een onderwerp bloggen.

Tot snel!
Liefs, Suus