Blog Suus talks: uiterlijk

Iedere maand schrijft ambassadeur Suzan Koenis over het thema van de maand. Dit doet zij vanuit haar persoonlijke ervaring, omdat zij op 22 jarige leeftijd acute leukemie kreeg.

Als jong meisje vond ik het belangrijk hoe ik eruitzag. Had ik last van acne, smeerde ik mijn gezicht vol met foundation, mijn krullen mochten niet gezien worden dus mijn haar ging altijd met een halve pot gel op een staart. Ik schaamde mij eigenlijk wel voor mijn krullen en werd ook gepest. ‘Je bent net een wc-borstel of schaap.’ De ergste opmerking vond ik dat ze dachten dat ik een pruik droeg, dan zei ik altijd: ‘Nee, dit is mijn eigen haar.’

Ik groeide op tot een jonge vrouw, ik leerde dat ik mijzelf mooi mocht vinden, dit was een lange weg, maar hé, I did it anyway! Mijn krullen mochten gezien worden, de foundation werd minder en als ik naar mezelf keek, was ik niet ontevreden. Ik kreeg genoeg aandacht van jongens tijdens het stappen, ontmoette mijn eerste vriendje en ik was happy!

Op 22-jarige leeftijd kwamen mijn onzekerheden terug. Mijn hele gezicht zat onder de ontstekingen, mijn tandvlees was dik en hing halverwege mijn tanden, mijn huid was droog en grauw en ik woog nog maar 50 kilo. Ik voelde me allesbehalve mooi en kon wel janken. Ik snapte niet waarom mijn lichaam zo reageerde.

Twee weken voordat ik in het ziekenhuis belandde wist ik ergens al dat er iets mis was, maar wat? Mijn lijf gaf aan dat het voor interne zaken moest zorgen en had dus geen tijd voor de rest.

Toen de arts mij vertelde dat ik Acute Leukemie had, viel alles op zijn plaats. Ineens was mijn uiterlijk niet meer belangrijk. Nou ja, niet meer belangrijk.
We weten allemaal dat je haar kan uitvallen wanneer je chemo behandelingen ondergaat, ik was dan ook wel bang dat ik mijn mooie bos krullen zou kwijtraken. Helaas gebeurde dat ook. Ik besloot uiteindelijk zelf dat het beter was als het er af ging, ik had namelijk geen zin om elke dag plukken haar in mijn bed te vinden, of kale plekken te krijgen.

De kapster kwam naar het ziekenhuis en in het bij zijn van mijn familie, werden mijn krullen afgeschoren. Toen ik het uiteindelijke resultaat zag, was het niet eens lelijk, maar ik zag ineens wel echt een ziek meisje in de spiegel. De eerste keer dat ik naar huis mocht, heb ik een blonde korte pruik gekocht, kon ik eindelijk zeggen dat ik wel een pruik droeg;-) Met een kaal hoofd naar buiten durfde ik niet, dan was het zo zichtbaar.

Nadat ik werd ontslagen uit het ziekenhuis, kon ik de eerste periode thuis niet zoveel. Als ik ergens naar toe wilde moest dit in een rolstoel, mensen kijken je raar aan, ze hebben medelijden met je maar weten niet wat er aan de hand is. Ze zien een jonge meid met een pruik op (denk niet dat iemand dat kon zien, maar ik dacht van wel), maar verder was er niets aan de hand, dus waarom zit ik dan in de rolstoel? Mijn lieve vrienden en familie zorgde er wel voor dat ik mij nergens voor hoefde te schamen.

Ik heb geleerd dat je iemand niet kan en mag oordelen op uiterlijk, je weet namelijk niet wat diegene heeft meegemaakt. Daarnaast is het ook helemaal niet zo belangrijk hoe je eruitziet. Als jij maar blij bent met jezelf, verder mag niemand daar wat van vinden!

Met de onzekerheid dat mijn lichaam voor altijd was veranderd moest ik weer opnieuw leren omgaan. De angst dat ik mijn krullen niet meer terug zou krijgen, dat mijn ogen altijd met rode vlekjes zou blijven, of dat mijn littekens zichtbaar zouden blijven, vond ik eng. Vinden jongens mij nog wel mooi?

Mijn krullen groeide terug, mijn uiterlijk is niet heel erg veranderd, dan alleen dat ik ouder ben geworden en misschien een beetje dikker;-) Gelukkig maar! Je ziet aan de buitenkant niet dat ik ziek ben geweest dan alleen een paar littekens op mijn lijf. 

Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.

Tot snel!
Liefs, Suus