Blog Suus talks: uitgaan

Iedere maand schrijft ambassadeur Suzan Koenis over het thema van de maand. Dit doet zij vanuit haar persoonlijke ervaring, omdat zij op 22 jarige leeftijd acute leukemie kreeg.

De laatste keer dat ik in de kroeg stond is eigenlijk niet heel lang geleden. Ik was samen met mijn beste vriendin een weekend in Leeuwarden en wij zijn daar de kroeg in gedoken.

Maar uitgaan in natuurlijk veel meer dan alleen maar naar een discotheek of kroeg gaan. Ik vind het heerlijk om een hapje te gaan eten met vrienden, naar een concert of festival te gaan. Af en toe naar de bios of lekker ergens op een terras ploffen.

Sociaal leven vind ik heel belangrijk, dat had ik al voor ik ziek werd, maar daarna ben ik het wel meer gaan waarderen. Die kleine dingen, de leuke dingen, wat jij misschien wel normaal vindt om te doen.

Voor ik ziek werd (ja dat is al even geleden) ging ik elke week met mijn vriendinnetjes de kroeg in. Vrijdag en zaterdag waren standaard de avonden dat wij samen waren. We waren het liefst in de kroeg. Af en toe naar een festival en af en toe naar een discotheek. De drank vloeide altijd rijkelijk en ik rookte als een ketter.

Drie weken voor ik in het ziekenhuis belandde stond ik dus ook nog gewoon in de kroeg te dansen en te sjansen. Geen idee wat mij te wachten stond en hoe dat mijn leven zou veranderen.

Tijdens mijn behandelingen kon ik uiteraard niet uitgaan. Ik lag 22 weken in het ziekenhuis en moest in de weken dat ik thuis was drukke plekken vermijden in verband met infectiegevaar. Het enige restaurant waar ik mocht eten was de Mac Donalds.

En toen was ik klaar met de behandelingen. Ik ging naar huis om te revalideren en had in de eerste periode nog geen energie om leuke dingen te doen. Het echte leven was natuurlijk al die tijd wel gewoon doorgegaan. Daar was ik mij gelukkig minder bewust van in het ziekenhuis, maar het was ineens wel confronterend dat ik ruim een half jaar geen sociaal leven had gehad. Geen leuke uitjes, geen mooie verhalen om op terug te kijken.

Na een aantal maanden kon ik gelukkig mijn sociale leven weer oppakken. Ik ging weer uit eten, lekker naar de film en voor een paar uurtjes de kroeg in. Ik was behoorlijk eigenwijs en dacht dat ik het allemaal wel kon. Naast weer aan het werk te zijn, sporten ook nog een groot sociaal leven te hebben. Het werd steeds meer en ik was eigenlijk weer op weg naar de oude Suus voor ik ziek werd.

Verstandig was het niet. Want na een jaar stortte ik helemaal in. Ik was keihard tegen een muur aan gelopen. Had veel te veel van mijn lichaam gevraagd en nooit meer geluisterd naar wat het echt nodig had.

Gelukkig heb ik veel steun gehad aan mijn man, familie en vrienden. Zij lieten mij beseffen dat alles wat ik deed al goed was. Samen thuis op de bank een wijntje drinken is ook gezellig. En in plaats van de hele nacht doorhalen, het ook oké is om om twaalf uur thuis te zijn.

Ik heb geleerd dat uitgaan ook op heel veel andere manieren kan. En dat het vooral belangrijk is dat je plezier hebt, in wat je dan ook doet. Ik heb ook geen alcohol nodig om het gezellig te hebben, waardoor ik de volgende ochtend een stuk frisser ben en energie heb voor andere dingen. Want mijn energie heeft wel beperkingen, ik kan niet meer alles tegelijk, ik moet keuzes maken zodat ik mijn energie goed verdeel. Ik ben niet meer de oude Suus. Dat hoeft ook niet, want deze Suus ik ook leuk.

Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.

Tot snel!
Liefs, Suus