Knobbeltje in de hals

Sophia kreeg via een telefoontje te horen dat het helemaal mis was. “Mijn moeder werd gebeld toen ze in de supermarkt stond. Er werd gezegd dat het knobbeltje in mijn hals geen infectie was, maar dat het verkeerde cellen waren,” vertelt Sophia aan Saskia en Olivier. Na acht dagen kon ze pas terecht in het ziekenhuis. “Het voelde alsof er een bom gedropt werd en ik het maar uit moest zoeken. Ik voelde me in de steek gelaten en moest wachten, ik had het gevoel dat het overal zat.”

Geen mentale hulp

Toen Sophia behandeld werd, kreeg ze geen mentale hulp. “We moesten zelf op zoek naar een afdeling voor maatschappelijke hulp. Die hulp heeft mij wel geholpen, ik heb veel gehad aan de gesprekken daar. Maar verder werd er weinig aan gedaan.”
Toch vindt Sophia dat psychische hulp hoort bij de behandeling tegen kanker. “Inmiddels is de kanker bij mij ‘onder controle’. Ik zet me nu in voor Aya, dat is een organisatie die zich inzet voor jongeren met kanker. Ik ben namelijk niet de enige met dit probleem. Tweederde van de jongeren heeft hier na de diagnose last van.”

Jaloers op leeftijdsgenoten

Sophia wil met de organisatie van AYA zorgen voor meer begrip voor jongeren met kanker. “Over het feit dat je niet meer leuk mee kan doen met je leeftijdsgenoten wanneer je kanker hebt gehad. Ik heb nu na de kanker nog steeds veel last van vermoeidheid. Ik ben een lange tijd heel jaloers geweest. Dit zorgde voor een afstand, en ik had geen zin om mee te praten over zuipen en studentenfeestjes.”

Het zwarte gat waar Sophia het over heeft, verdween helaas niet toen de kanker over was. “Als je kanker hebt, dan donder je in een zwart gat. Halverwege word je opgevangen door ziekenhuizen, steun, liefde, vrienden en aandacht. Op het moment dat de kanker weg is en je haar weer begint te groeien, denken ze: Nah, we kunnen haar wel weer loslaten. Dan wordt dat net doorgeknipt, en val je nog dieper in het zwarte gat.”

Ook een positieve kant

Dat Sophia op zo’n jonge leeftijd kanker kreeg, heeft volgens haar ook een positieve kant. “Je leert prioriteiten stellen, na te jagen wat je echt wil. Je leert ook hele belangrijke levenslessen, die je normaal pas op latere leeftijd leert. Dat is soms heel erg lastig, maar ook wel weer heel mooi.”

Sophia heeft veel moeite gehad met mensen die de confrontatie met haar niet aan durfde te gaan. “Soms werd er moeilijk over gepraat, mensen liepen met een boog om me heen. Dat voelde heel erg alleen, want ik vond het zelf al zo moeilijk allemaal. Veel mensen vinden het heel erg eng, maar zeg dat dan gewoon. Vertel dat je niet weet wat je moet zeggen.”

AYA probeert gat in de zorg op te lossen

Er is dus weinig aandacht voor jongeren die kanker hebben gehad, en nazorg nodig hebben. AYA zet zich hiervoor in, en organiseert onder andere bijeenkomsten. “Niet om als zielige mensen met kanker bij elkaar te zijn, maar om elkaar te steunen, elkaar kracht te geven. En mensen houden er hele mooie vriendschappen aan over. ”

Gepubliceerd op 3FM, 2017 (bekijk daar het volledige artikel)