“The sky is not the limit.” Jarenlang is dat mijn motto geweest. Althans, voor mijn 25e was dat mijn motto. Inmiddels telt dit voor mij: liefde, familie/vrienden, gezondheid en balans. Mijn naam is Anne Bakker (30) en ik ben Ambassadeur en Secretaris bij de AYA ‘Jong & Kanker’ Foundation.
In 2016 word ik opgenomen in het ziekenhuis en krijg ik de diagnose: leukemie. Op dat moment woon en werk ik in de Emiraten. Ik ben net afgestudeerd en heb een toffe baan. Het leven is eigenlijk zonnig en zorgeloos. Ik werk in Learning & Development en geniet intens van mijn tijd in het buitenland.
Maar toen kwam er die onverwachte kink in de kabel. Al weken voel ik me ziek en zwak. Onbewust negeer ik alle signalen van mijn lijf, totdat ik niet meer kan: bloedingen, blauwe plekken en flauwvallen.
Na de diagnose word ik opgevangen door collega’s. Mijn ouders vliegen over en zij verblijven minstens 2 maanden in Abu Dhabi. Ikzelf blijf die tijd in het ziekenhuis.
Het is een zware periode, waarbij ik ook op de IC beland. Ik herken mezelf niet meer in de spiegel. Ook vraag ik mezelf af wie ik nog ben, wanneer alles van me afgenomen wordt. Die periode bestempel ik als pijnlijk, desalniettemin haal ik er mooie momenten uit: ik heb fijne gesprekken met mijn ouders, en kom tot de conclusie dat ik, als ik het overleef, me in ga zetten voor jongvolwassenen mét kanker, oftewel AYA’s.
Uiteindelijk vlieg ik naar Nederland om daar mijn behandeling te vervolgen. Wanneer ik schoon word verklaard, voelt het vreemd. Iedereen om mij heen is blij, maar ik blijf moe en somber. Wat doe ik verkeerd? Ik probeer zo snel mogelijk mijn leven op te pakken. Maar dat werkt niet. Althans, niet voor mij… De druk van het leven kan ik niet aan. Mijn contract wordt niet verlengd en ik kom weer thuis te zitten, door PTSS en een depressie. De overlevingsstand daar ben ik uit, maar nu komt het besef wat er allemaal écht gebeurd is. Ik heb hulp nodig, en dat vind ik o.a. bij het AYA Zorgnetwerk. Door middel van een mentorprogramma bij hen, ontdek ik mijn lekkages en hetgeen waar ik energie van krijg. Daarna geef ik beter grenzen aan, leer ik accepteren en start ik met een leuke baan in Nijmegen.
En nu? Ik ben gelukkig met mijn vriend Rick en zoon Noah Pax (betekenis: rust/troost en vrede). Desalniettemin ben ik soms nog opzoek naar balans in verband met restklachten. Daarnaast zet ik me in voor de AYA Jong & Kanker Foundation, om aan te kaarten dat het leven tijdens én na kanker eenzaam kan zijn. Het is oké om soms niet oké te zijn.
Dankbaar ben ik voor de AYA-zorg en ik gun dat andere jongvolwassenen met kanker ook.
De overlevingsstand daar ben ik uit, maar nu komt het besef wat er allemaal écht gebeurd is. Ik heb hulp nodig, en dat vind ik o.a. bij het Nationaal AYA ‘Jong & Kanker’ Zorgnetwerk.
Een kleine gift, of een grote gift, eenmalig of regelmatig, elke steun is belangrijk.