Iedere maand schrijft Caroline Kramer-Bil over haar eigen ervaringen tijdens haar behandelingen tegen kanker. Zij wordt tijdens haar zwangerschap in 2021 geconfronteerd met Klassiek Hodgkinlymfoom, Hiervan geneest zij, maar in 2023 gaat het weer mis.
Onze dochter wordt deze week 3 jaar. Alweer 3 jaar. En daarmee zit ik nu ook bijna 3 jaar in de medische molen. Want deze ellende is kort na haar geboorte begonnen. Dat besef maakt me verdrietig. Soms leef ik met die bagage goed opgeborgen in mijn rugzak en soms maak ik die rugzak bewust even open. Ik denk na over wat er eigenlijk allemaal gebeurd is en kijk foto’s terug. Bij veel foto’s weet ik nog precies hoe ik mij toen voelde. Of ik toen zat te wachten op een uitslag, misschien net chemo had gehad of probeerde te genieten van een van m’n betere dagen. Er zijn maar weinig momenten die ik niet link aan een kanker gebeurtenis. Zo ook deze verjaardag van onze dochter. Het is dan namelijk exact een jaar geleden dat ik op haar verjaardag weer door de scan ging. De scan waarvan de volgende dag zou blijken dat de kanker terug was. En feestje met een behoorlijke kater dus.
Deze week vieren we weer een feestje. Een feest om te vieren dat ons mooie meisje 3 wordt. Een feest om te vieren dat ik weer in remissie ben. Een feest waarvan ik heel dankbaar ben dat ik het mee mag maken. Maar tegelijkertijd ook weer het besef, het is alweer een jaar geleden dat de kanker terug bleek te zijn. En nog steeds kan het boek niet dicht. Alhoewel de chemokuren alweer een aantal maanden achter me liggen, zit ik nog steeds midden in de actieve behandeling. Ik krijg nog 8 keer immunotherapie, om de 3 weken. Nog 24 weken zit ik hierin, dat is bijna een half jaar. En alhoewel het me niet heel vrolijk maakt als ik denk aan die 24 weken, komt het grote venijn pas daarna. Want die immuuntherapie geeft me wel een gevoel van veiligheid. De foute cellen krijgen nog steeds elke 3 weken een opdonder. En als dat ophoudt, moet m’n lijf dat weer zelfstandig doen. Dat vind ik zo eng. Die fase heb ik namelijk eerder doorgemaakt, en toen bleek het na ruim een jaar toch weer mis. Dat heeft iets geknakt en sindsdien zal er altijd een bepaalde angst bij mij horen. Maar ik hoop, dat die angst een steeds kleiner plekje mag gaan innemen. Dat het boek ooit echt dicht kan.
Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.
Liefs, Caroline
Er zijn maar weinig momenten die ik niet link aan een kanker gebeurtenis. Zo ook deze verjaardag van onze dochter. Het is dan namelijk exact een jaar geleden dat ik op haar verjaardag weer door de scan ging. De scan waarvan de volgende dag zou blijken dat de kanker terug was.
Caroline Kramer-Bil
Een kleine gift, of een grote gift, eenmalig of regelmatig, elke steun is belangrijk.