Blog Caroline Schrijft: Januari – de eerste blog

Iedere maand schrijft Caroline Kramer-Bil over haar eigen ervaringen tijdens haar behandelingen tegen kanker. Zij wordt tijdens haar zwangerschap in 2021 geconfronteerd met Klassiek Hodgkinlymfoom, Hiervan geneest zij, maar in 2023 gaat het weer mis. 

In december heeft Suzan het al aangekondigd. Vanaf nu zal ik jullie iedere maand een kijkje geven in mijn belevenissen en gedachtes door middel van deze blog! Voor wie het de vorige keer gemist heeft, zal ik mezelf nog even kort introduceren; Ik ben Caroline, 35 jaar en woon samen met mijn man, onze dochter en twee honden. In 2021 was ik nog maar net moeder geworden, toen bleek dat ik lymfeklierkanker had. Klassiek Hodgkin Lymfoom om precies te zijn. Ik ben behandeld met chemokuren, waardoor ik na iets meer dan een half jaar in remissie was. Mijn grootste angst werd werkelijkheid toen in 2023 bleek dat de Hodgkin terug was en ik opnieuw behandeld moest worden.

Daar gaan we weer

Daar lig ik dan weer. In een steriele ziekenhuiskamer met uitzicht op medische apparatuur, verplegers en medepatiënten. Het is alles dat ik nooit weer wilde meemaken. Ik heb geen verstand van hoe trauma werkt, maar voor mij voelt dit als het herbeleven ervan. Krap twee jaar na het ontvangen van mijn laatste chemokuren, moet ik vanwege terugkeer van de Hodgkin opnieuw behandeld worden.

Elke vezel in mijn lijf wil dit niet. Ik voel de prik van de naald al voordat hij in mijn arm gaat. Ik proef de zoutoplossing al voordat ze hem in het infuus gespoten hebben. Ik ben al misselijk voor de chemo is aangesloten. Verstandelijk weet ik, dit is nodig om de ziekte te bestrijden. Maar ik voel mij niet ziek en weet dat ik dat van de behandelingen wel ga worden. Op meerdere momenten komen de tranen naar boven, en ik laat het gaan. Het lucht even op.

Ik heb zoveel om voor te leven. Maar het voelt zo oneerlijk, dat ik daar sinds onze dochter 2,5 jaar geleden geboren is, al zoveel voor heb moeten opofferen. En tegelijkertijd geeft dat een schuldgevoel. Want ik weet, er zijn zoveel jonge mensen (soms nog veel jongere!), die niet eens een eerlijke kans op genezing kríjgen. Maar om mijn dochter te zien opgroeien, om nog heel lang van mijn man en ouders te kunnen genieten, moet ik nu eerst weer een enorme opoffering doen. Weer enorm ziek worden om uiteindelijk beter te kunnen worden. Door de behandelingen niet zelfstandig voor onze dochter kunnen zorgen, de honden kunnen uitlaten, het huishouden te kunnen doen. En dat, dat valt me gewoon heel zwaar.

Ik vind het soms lastig om toe te geven dat ik dit hele traject zo zwaar vindt. Omstanders willen graag horen dat je positief blijft, vechtlust hebt en er voor gaat. Maar zelf voel ik dat de veerkracht een stuk minder is geworden nu ik dit voor de tweede keer door moet. Van mijn medisch psycholoog leer ik dat dat heel logisch is. Dat ik niet depressief ben, maar wel heel teleurgesteld, boos en verdrietig. En misschien ook wel een tikkeltje getraumatiseerd door het gebrek aan regie over mijn lijf en leven. Maar die eigen regie, die gaat weer komen. Alleen nu nog even niet.

Wil je je reactie achterlaten of meer weten over dit onderwerp, misschien praten over hoe je zo’n situatie kunt aanpakken? Je kunt me hier e-mailen.

Liefs, Caroline